Hierboven ziet u Imke de Wakkere Rakker,

Het was een heel avontuur om een hondje naar zo'n ver land te laten gaan. Ik vond het best griezelig.

Voor Imke hadden we Hermes en Hoya die ook naar Brazilië zijn gegaan, Hermes ging naar de zelfde eigenaresse, hij moet voor nageslacht zorgen daar.

In Brazilië zijn maar heel weinig Schipperkes.

Heel veel vragen kwamen op mij af, hoe moet dat? Hoe gaat dat met het exporteren en met de vreemde taal?

Engels kunnen we wel spreken, Duits is geen probleem, Frans wordt al een stuk lastiger maar Brazilië heeft toch een hele andere taal. Gelukkig had een een kennis die heel ervaren is met het exporteren van hondjes en ook de mensen waar Imke heen zou gaan goed kende. Dat was dus allemaal geen punt.

Hierboven ziet u Aroufke als jonge "dame" zij zou voor de kleintjes gaan zorgen.

Ze werd bij Hugo gebracht en samen werkten ze aan een prachtig nestje.

Imke groeide voorspoedig op en bleef nog lange tijd bij ons omdat ze de rabiës vaccinatie moest hebben, ook moest ze extra gecontroleerd worden door de dierenarts voor zij haar toestemming om te mogen "vliegen" van de NVWA ontving.

Het ophalen van Imke werd erg spannend gevonden door mijn Braziliaanse vrienden.

Ze waren beducht voor de oudhollandse winters met sneeuw en ijs. Gladde wegen en daar dan met een auto over moeten rijden???

Angstvallig werd het weerbericht bijgehouden, Imke mocht eind december al opgehaald worden maar dat gaf de nodige problemen omdat in die tijd van het jaar vrijwel alle hotels volgeboekt waren. Dus werd het een maand later. Ik had alle papieren in orde gemaakt, de extra entingen verzorgd, het hondje getraind en toen moest ze gaan.

De eigenaresse van Imke kwam het Schipperke persoonlijk bij mij thuis ophalen, ze wilde op Schiphol een taxi regelen om zodoende de eventuele sneeuwbuien voor te zijn in het verkeer.

We hadden dit wel afgeraden omdat wij niet vlakbij Amsterdam wonen, dus werd er een auto gehuurd. Met behulp van hun eigen mobiele telefoon konden ze zo naar ons toekomen. Het was een hele hartelijke ontmoeting, en voor ons ook heel fijn om te zien waar ons lieve hondje terecht kwam. Het is allemaal volgens plan verlopen en de wegen waren heel goed berijdbaar, het had zelfs niet geregend.

Wel vonden ze het heel erg koud in Nederland, ze hadden zelfs nog wat dikke truien moeten kopen, want bij het instappen in Brazilië was het daar 30 graden geweest, kom je een vlucht verder en stap je daar uit in een temperatuur van plus 2.

Imke heeft in onderstaand reiskooitje even geoefend, leuk vond ze het niet maar een lekkernij maakt "rauwe bonen" zoet.

En daar zit ze dan, klaar om te mogen gaan, ze moest eerst nog oefenen om in een klein verblijf te willen zitten, dat is verplicht als de dieren mee gaan in de cabine van het vliegtuig, de reistas mag niet groter zijn dan een bepaalde (erg klein) formaat. Gelukkig mag ze wel tijdens de vlucht uit de tas en op schoot.

Imke had een prachtige broer en zus, Inci zij ging naar Zwitserland en Ideefix naar Duitsland

Bij ons op het boeren bedrijf is er van alles te ontdekken voor de hondjes, zoals u ziet wordt daar ook dankbaar gebruik van gemaakt.

Lex gaat het water in, het is warm weer, hij gaat er niet dieper in dan dat hij nog grond onder zijn voeten heeft.

Aroufke zal wel eens gaan kijken wat er op het eiland te zien is, zij zwemt heel graag.

Nee... niets bijzonders te zien, de eenden zitten er niet meer en ook de meerkoet is weg, dus komt ze maar terug.

Lex de grootste puppy, hier een maand of vier oud neemt het voortouw, ze gaan op zoek naar mollen.

Nelleke van het Kumtichshof voorop, zij is niet zo van het spitten en graven, Nelleke zoekt de holletjes in het gras, ze geeft aan waar ze wat vond door er aandachtig naar te ruiken en wijzen, dan komen de anderen die het "grondverzetwerk" doen, Nelleke staat daarbij op de uitkijk en als er een muis ontsnapt krijpt zij hem en eet hem snel op....

Lex en de paarden.

We vonden het leuk om weer eens wat jonge paarden op te laten groeien en zo kon het gebeuren dat we twee jaarling hengsten hebben gekocht.

Een zwarte en een schimmel, het zijn volbloed Arabieren. Dat zijn temperamentvolle paarden....

Het Schipperke doet echter wat temperament betreft niet onder voor welke volbloed dan ook.

We hebben veel ruimte op de boerderij en het uitlaten van de honden gebeurt zonder lijn.

Vrolijk renden vanochtend mijn hondjes voor mij uit de weide in. De paardjes hadden van mij al voer gekregen en ook een stuk brood stond voor elk van hen op het menu.

Lex, gek op alles wat maar enigzins eetbaar is moest natuurlijk gaan kijken of iedereen zijn "bord" leeg heeft.

Eerst vlug bij de kalveren, en daarna....?!?  Hij scheurde voor mij uit richting veulens. Ze stonden een eind weg omdat ik het niet veilig vind hond en paard bij elkaar in de buurt te laten komen. Maar Lex had daar zo zijn eigen mening over en tot mijn schrik zag ik hem in de verte naar de standplaats van de veulens rennen en hoorde ik hem tegen de paardjes blaffen.

En ja hoor, daar kwam "meneer" aan, hij had het brood onder de neus van mijn temperamentvolle Arabische hengsten vandaan gehaald.... de veulens hadden zich letterlijk het brood laten afpakken.

Ik wilde Lex bestraffen omdat hij zonder mijn toestemming zo brutaal was geweest deze gevaarlijke actie te ondernemen, maar hij kwam zo tevreden met zijn staart rechtop over zijn rug gekruld terug van zijn actie dat mijn boosheid plaats maakte voor een dikke glimlach.... de dondersteen.

Morgen gaat hij wel aan de lijn, want vroeg of laat zal het misschien een keer minder goed aflopen want de paarden zijn razendsnel en ook heel brutaal.

Lex pakt ook geregeld het voer onder de neus van de jonge koeien weg, een korte snauw van hem richting neus van de koe doet het dier terugdeinzen voor de kleine zwarte plaaggeest, en Lex vindt het heel vanzelfsprekend dat hij alle runderen groot en klein terecht wijst.

Paarden zijn echter anders dan koeien, zij kunnen bijten en ook met de voorbenen harde klappen uitdelen waar geen enkel hondje tegen kan dus daarom houd ik hond en paard liever bij elkaar uit de buurt.

Aroufke en Hymke weten het zeker hier zit wat....

Zoals de rasbeschrijving van de Schipperkes al aangaf zijn deze hondjes nog steeds uitstekende ongedierte jagers.

En op een ochtend hadden ze ontdekt dat er een ongenode gast zich verstopt had onder de grond.

Het was een hele onderneming om de rat op te zoeken want die was natuurlijk niet van plan zijn jas te laten uittrekken door de Schipperkes.

We hebben de hondjes eens een keer helemaal hun passie laten uitleven, het graven en spitten duurde wel een half uur.

Uiteindelijk hebben ze de rat gevangen.

Voor de foto hebben we het blik nog even los op Aroufke haar kopje gezet, dit als waarschuwing voor alle liefhebbers van hondjes hoe een gevaar in een ogen-"blik" kan zitten.

Onze Schipperkes op avontuur.....

Schipperkes aan het werk op de boerderij...

Onze boerderij bestaat uit melkvee, paarden en Schapen, verder een paar katten en wat kippen.

Een erg leuke hobby van onze drie rakkers is koeien halen.
Dat gebeurt 's avonds zo tegen half zeven.
,Aroufke moet er altijd over "praten", als ze naar de weide gaan.
Dan keft ze tegen Hymke en Eowyn, moet zich daar mee bemoeien wat dan soms echt een geknetter geeft.
Ze rennen wie het allersnelst kan, het is al een keer voorgekomen dat Hymke "uit de broek" moest en terwijl ze daar rustig zat gewoon door de uitbundige Eowyn omver werd gelopen.
De koeien weten wel hoe "laat" het is en laten zich zodra de honden er aan komen makkelijk overhalen naar de stal te komen.
Zo nu en dan is er ééntje die vindt dat het melken nog niet zo nodig is, en dat ze nog best even mag liggen herkauwen.
Dan roep ik het drietal en wijs naar de koe die geen aanstalten maakt te vertrekken...... Die..... verder hoef ik niets te zeggen of te doen, meteen stormen de Schipperkes alle drie naar de koe, en leggen haar uit dat ze moet gaan.
De koe staat snel op en zet het op een drafje richting stal..... zo is het goed Jo, Hym, Roffel kom nu niet meer jagen... zo is het klaar en dan komen ze terug.
Als er nog andere koeien zijn die niet lopen, kijken de hondjes zelf al welke mee moeten.
Dit vinden ze prachtig, gelukkig weten de hondjes wel dat ze voor de poten van de koeien op moeten passen.
Een beetje koe weegt al gauw zo'n zevenhonderd kilo, en dat wil je niet op je Schipperke hebben staan.

En dan is er ook het moeilijke... 's ochtends gaan we naar de droogstaande koeien, (dat zijn koeien met "zwangerschapsverlof"), om te inspecteren hoe het staat met de te verwachten geboorte.
Deze mogen niet "opgehaald" worden en zeker niet opgejaagd, ze waren eerst erg teleurgesteld dat ze die met rust moesten laten, maar nu weten ze dat dit ook kan en vinden ze dit goed.

En zo is er op het bedrijf veel 'werk" voor de Schipperkes.
Ik moest monster nemen (dat is een klusje waarbij ik tijdens het melken van iedere koe een beetje melk moet verzamelen voor kwaliteitsonderzoek van de melk), en was in de melkstal bezig, de hondjes waren in de tuin.
Er werd opeens hard geblaft.
Jan ging even kijken maar zag niets, "ze blaffen nooit zomaar", was mijn reactie, dus ging ik ook maar even kijken.
Soms loopt er een kalf los of is er een dier van iemand anders bij ons.
Maar ik zag ook niets behalve de fel blaffende Schipperkes die alle drie in de tuin naar één punt keken.
Ze blaften met langgerekte halzen klaar om naar achteren te springen.
Ik hoorde een raar gesis.
"Jan.... er zit een beest", was mijn conclusie, "heb je een zaklamp"?
De lamp erbij gehaald.... en ja hoor daar opgerold in de planten lag een grote ringslang!!!
In opgerolde toestand zo groot als een ontbijtbordje.
Hij siste hevig en had de kop opgeheven klaar om een zwarte neus te perforeren.
Om zijn nekje had hij een ringvormige aftekening en kleine zwarte kraaloogjes.
Een griezel vond ik het.
De hondjes wijs genoeg zich niet in hun neuzen te laten bijten stonden er fel bij te blaffen, een slang in de tuin, stel je voor dat kon echt niet.
De slang vond al die drukte maar niets, maar durfde niet zijn staart naar de hondjes te keren want dan.....?
Dus toen de honden maar vlug naar binnen gedaan.
Jan wilde een emmer halen om de slang weg te brengen maar die wilde daar niet op wachten en koos het hazenpad.

Zo ziet u dat de Schipperkes uitstekende werkhonden zijn, geschikt als herdershonden, ze zijn handig in het ontwijken van koeien die lelijk uit kunnen slaan met een achterpoot.

Voor ringslangen  gaan de Schipperkes niet opzij, gelukkig zijn deze dieren niet giftig anders zou ik mij toch ernstig zorgen moeten maken of het wel verstandig is de honden achter de slangen aan te laten gaan. Gelukkig treffen ze elkaar bijna nooit, een ringslang kan zo dik zijn als de band van een racefiets, en zeker 75 cm lang zijn.

Dit zijn de droogstaande koeien en jonge dieren die voor het eerst hun kalf gaan krijgen, hier mogen ze niet achter drijven.

De Schipperkes gaan op jacht

Op jacht,

Het is nu december en erg warm voor de tijd van het jaar, buiten is het 15 graden.
De natuur reageert er op door allerlei dieren die normaal diep onder de grond zitten nu rond te laten scharrelen.
Er vliegt zo nu en dan een bij en in de stal trof ik een dar aan, dat is een mannetjes bij die door het volk uit de kast is gejaagd.
Dat zijn potverteerders die niet welkom zijn in de winter, normaal zijn de darren al in oktober uit de kasten, dan treffen we ze aan in het tanklokaal van de boerderij rond de lamp als het avond is.
De eerste vogels troffen we aan met nestelplannen, en de neuzen van de bloembollen komen al boven de grond uit.
Ook de muizen zijn nog actief in de weide, en dat is hoera voor de schipperkes.
Mollen en muizen jagen dat is leuk.
Dus gingen Imke de pup van 15 weken Lex, Aroufke, Nelleke en Eowyn op zoek wat er nu weer rond scharrelde in de weide.
Ze renden zo hard ze konden langs de stal naar achteren de weide in.
Overal snuffelen, kijken, hier en daar even een beetje graven, maar nee er was niets te vinden...
We liepen verder en een eind bij mij vandaan zag ik Lex en Aroufke druk graven en onder graspollen kijken.
De staarten rechtop in een stevige krul op de rug geslagen, bewogen met korte pozen snel heen en weer, teken dat er een muis of mol gevonden was.
Dan luisteren ze niet meer want eerst moet de muis gepakt zijn, ik moet dan maar even wachten.
Driftig graven... elkaar opzij duwen.. de neus diep in de grond eens flink ruiken... dan weer driftig dat korte kwispelen met de staartjes, en soms driftig tegen elkaar grommen.
Nelleke Eowyn en Imke waren iets verder van Aroufke en Lex vandaan op zoek naar mollen.
Opeens zie ik Lex een vlugge beweging maken en.... ja hoor hij heeft een dikke grijze muis.
Hij houdt hem bij de kop vast in zijn bekje en loopt er mee weg om te voorkomen dat Aroufke hem afpakt.
Die graaft dapper verder naar een volgende, en Lex legt zijn prooi even op de grond.
Hij kijkt waar hij is en neemt hem opnieuw in de bek en loopt er nog een stuk mee weg, ik loop hem achterna om te kijken wat hij nu gaat doen. Weer legt Lex de dikke muis neer en.... daar gaat de muis, hij kruipt snel onder een dikke graspol. Lex kijkt nog even maar kan hem niet meer grijpen, flink ruiken... even met de voorpootjes aan de graspol trekken, met de tandjes aan de graspol rukken, nee, de muis is weg.
Dus heeft Lex de muis gered van het geweld van Aroufke die hem beslist geen gratie had gegeven, zij had hem onmiddellijk doodgebeten en opgegeten, want zo is Aroufke.
Imke komt bij mij lopen en springt tegen mij op om aandacht, Eowyn en Nelleke waren op zoek naar een haas die met een noodgang voor hen wegrende, ze deden even wie het snelst kon gaan, maar het was duidelijk wie de prijs in de wacht ging slepen, dus kwam Eowyn al na een korte poging hijgend bij mij en Nelleke volgde haar voorbeeld even later, wel kletsnat en vol modder, want als je jaagt ga je gewoon door de sloten en plassen heen....

Belevenissen met de edelherten

Edelherten in onze weide?

En we hadden vorige week zondag een hele aparte ervaring opgedaan.
We gingen 's middags rond een uur of 3 even wandelen, het was mooi weer en lekker rustig buiten.
De honden dartelden voor mij uit bij ons in de weide.
Opeens hoorde ik grote beesten rennen, en dacht dat dit de koeien waren van de buren die wel eens bij ons in de weide gesprongen zijn.
Dat vinden we niet zo leuk en ik liep al te denken dat ik weer moest gaan vertellen dat er "cowboywerk" te doen was toen ik zag wat er werkelijk voorbij galoppeerde.
Een roedel edelherten!
Voorop een groot hert met een flink gewei op zijn kop van zeker wel drie zijtakken daarachter een hinde, nog een hert die ook een flink gewei droeg en twee hindes.
Even verwachtte ik de kerstman in zijn slede erachter maar die was blijkbaar "in de wolken".
Zulke edelherten zijn groot, de hoogte van hun rug is zo'n 1,4 m daarmee kunnen ze evenaren met een pony.
Ze stormden voor ons uit, de Schipperkes stonden even te kijken wat dat nu voor drukte was, voor ik kon reageren begon Aroufke te blaffen en meteen stormden Eowyn, Nelleke en Lex er ook achteraan, Imke bleef gelukkig bij mij.
Aroufke wist heel goed dat dit geen koeien zijn en dat ze niet bij ons horen... dan betekent dat.... wegwezen hier!!!
Dit is ons land, het land van de Schipperkes daar horen geen edelherten thuis.
De herten renden rechtdoor de weide naar een grote sloot met aan weerszijden een draad met stroom want het is een koeienweide.
Het grote hert sprong over de draad midden in de sloot en aan de andere kant probeerde hij onder de draad door te kruipen, wat natuurlijk niet gaat met zo'n halve boomstam op je schedel.
Gelukkig kwam hij snel los, de hindes vlogen onder de draad door over de sloot en weer onder de draad en vervolgden hun weg, het andere mannelijke hert kwam eerst ook in de problemen met over de sloot gaan, want die wilde ook onder de draad doorkruipen wat niet gaat met een gewei, hij maakte een buiteling en kwam kletsnat aan de overkant over de draad heen vrij.
Ondertussen probeerde ik de Schipperkes bij mij te houden en gelukkig luisterden Eowyn, Nelleke en Lex, Aroufke vond het te erg en moest "het span van de kerstman" uitgeleide doen.
We hadden nooit eerder edelherten op bezoek gehad in de weide en gelukkig zijn alle dieren ongeschonden uit de strijd gekomen.
Alleen de afrastering moet nu wel hersteld worden want zoveel bruut geweld daar is de stroomdraad van ons niet op berekend.
Dus als we nu de weide in gaan kijk ik eerst even of de "kerstman" weg is.

Twee van deze bokken en drie hindes renden bij ons door de weide, ze komen van de Veluwe.

Ze struinen hier al verscheidene jaren rond. Wij zien ze niet zo vaak. Het was de eerste keer dat ze in ons weiland liepen.

Lex en Aroufke hadden een jonge kat gevonden.....

Pumba de kat, is er niet meer.

Gisteren is er iets verschrikkelijks gebeurd, hij is door een auto geschept en lag dood in de berm.

Gelukkig moet hij opslag dood geweest zijn, dat is een hele magere troost.

Het was een heel apart dier.

Vroeg in het voorjaar van 2016 ging ik wandelen met de vier Schipperkes.

Toen ik terug kwam uit de weide stormden Lex, Eowyn, Nelleke en Aroufke opeens de stroberg in waar ze met geweld achter de deur die daar staat wilden kruipen. Ik dacht dat er een rat zou zitten dus keek voorzichtig wat daar toch voor beest zat.

Woest gesis en gebrom... geen rat dus.

Ik deed de deur iets opzij en daar stormde opeens de zwarte moederpoes geschrokken weg.

Er lagen vier kleine katjes, de oogjes al open.

Snel de deur weer terug op zijn plaats... de honden mee naar binnen.

Later nog even stiekem gekeken, maar mams had haar "kinderen" al verhuisd.

De weken gingen voorbij, en waar de poes haar kroost gelaten had.....?

Ik dacht in de loods of misschien ergens buiten, het was nu mooi weer en al zomer.

Op een dag hoorde ik .....wieiew. wiieew.

Een jongen kat!, nog eens geluisterd, maar het was weer stil.

Een poos later weer, wieeeuw, wieeiw weiiiew.

Het geluid ging nu wat hardnekkiger door, maar waar het vandaan kwam dat kon ik niet ontdekken en ook de honden durfde ik er niet naar te laten zoeken.

Het werd avond en ik wilde de band van mijn fiets oppompen met behulp van het perslucht apparaat.

Zo kwam ik in de werkplaats, en weer.....wieeuuw, wiieeeuw.

Nu veel duidelijker te horen en ja na even zoeken vond ik een jonge kat.

Hij zat onder de kast, en ik kon hem natuurlijk niet pakken.

Hij was niet eens zo wild, kwam zelfs een beetje naar mij toe als ik zijn Wiieeeuw probeerde na te miauwen.

Ik probeerde hem wat meer op mij af te lokken. En tot mijn verrassing lukte dat steeds beter.

Zal ik..... zal ik hem grijpen?.... lukt dat?.....ze bijten heel hard!

En een infectie van een katten beet in mijn hand had ik al een keer opgelopen, dat had ruim drie weken heel erg pijn gedaan.

Ik overdacht mijn tactiek hoe ik het zou aanpakken want het was niet de vraag "of" maar hoe ik het diertje zou pakken, want hij moest gewoon geholpen worden.

Het katje kwam steeds dichter op mij aan en ik stond met mijn hand klaar boven zijn schouders.

Toen..... een vlotte greep naar beneden, in zijn nekvel en hem meteen daarna optillen zodat hij zich niet kon afzetten.

Hij spartelde hevig, siste en gromde en probeerde inderdaad in mijn vingers te bijten, gelukkig lukte hem dat niet echt.

Toen sloot ik hem op in een hondenbench.

Hij was erg geschrokken van mijn "gemene" actie.

Maar herstelde zich snel en blies niet langer naar mij.

Ik zocht wat eten en melk voor hem op waar hij met smaak van begon te eten.

Hij was eigenlijk nog wat te klein om al van de moeder af te gaan dus zat er niets anders op dan voor hem te gaan zorgen.

Toen kwam Amalia thuis, ik vertelde haar dat ik een zwart beest had... "Nee hé....je hebt toch al honden genoeg!.... niet nóg een hond erbij!"

"ja, kijk eerst maar eens naar het "pleegkind"!

Oooo een katje!

Mag ik hem meenemen naar Swen?

Dus zo werd de woeste "stoepleeuw" getemd door Swen en Amalia met bakken vol liefde.

Hij ontpopte zich als super eigenwijze kater.

Hij had echt personeel, iedere dag een kauwstaaf, lekker eten, even op het aanrecht kijken als er niemand thuis is.

Poem vertelt:

Ze wilden mij eerst opsluiten in huis, maar daar heb ik wel wat op gevonden.

Je gewoon zo gedragen dat men het niet zo leuk meer vindt om mijn dolle vijf minuten te ervaren...

Zo werd er een mooi deurtje in de bijkeukendeur gemaakt zodat ik naar buiten kon.

Het werd hilarisch gevonden toen ik dat rare grote zwarte beest zag staan. Uitgedost met een groot kleed om, grote snuivende neusgaten. Ik heb hem wel laten zien dat ik niet klein ben hoor.... Als ik al mijn haren rechtop zet en een hoge rug heb dan ben ik toch echt heel groot!

En dan die bomen, heerlijk om in te klimmen, dat de takken soms wat te dun waren..?

Toen heb ik al wel een paar levens verspeeld, toch jammer dat ik niet kon vliegen.

En dan die vervelende kat van de buren die echt dacht dat "mijn" tuin gedeeld moest worden?

Het bezoek aan de dierenarts was eigenlijk best leuk.

Ze wilden mij temperaturen...stel je voor.... een ding in mij "private parts".

Ik had even zin om de dierenarts ook iets in haar huid te drukken maar liet de thermometer toch maar gebeuren.

Ik had daar ook nog even gekeken of er soms uitgangen waren in de spreekkamer, maar dat waren zwarte tegeltjes.

Daar kon je niet door, helaas geen kattenluikje.

Volgens mij hadden ze ook nog een afspraak gemaakt om mijn mannelijkheid in te perken, misschien dat ik nog even op zoek ben gegaan om een krolse schone te vinden.

Wat er precies op die noodlottige dag is gebeurd zal ik jullie nooit kunnen vertellen.

Wat ik nog wel wil doen dat is bedanken voor het geweldige super leven wat jullie mij hebben gegeven.

Dat ik soms nogal eens op mijn nummer werd gezet omdat ik in jullie ogen stout was, daarvoor stak ik lekker een hele dikke middelvinger op zodra jullie weg waren.

Dan ging ik midden op het aanrecht zitten om de zak met voer open te maken, of om te kijken of er soms nog iets anders lag waar ik, als jullie thuis waren, niet aan mocht komen.

Ik ben en blijf toch altijd HEEL KATTIG

Jullie lieve Pumba